Zelf de oplossing zoeken voor problemen
Coach kijkt met je mee
 
Tamara Lomas heeft heel veel ervaring opgedaan met hulpverleningsinstanties. Zij is een van de vele honderden slachtoffers van de toeslagenaffaire in de gemeente Zaanstad. Tamara volgde een opleiding om ingezet te worden als ervaringsdeskundige. Inmiddels heeft ze zoveel kennis dat ze nu ingezet wordt door het Pact en de gemeente Zaanstad om mee te denken. Officieel is haar functie nu ervaringskennisspecialist. Tamara volgde ook de training Saenbility.
 
Financiën grootste stress
‘De financiële problemen zorgden in mijn geval voor de grootste stress. Een brief van een deurwaarder die uit naam van de koning is verstuurd, dat doet veel met je. Stress veroorzaakt geestelijke klachten, maar ook zijn er regelmatig lichamelijke klachten. Iedereen in het gezin staat op scherp, ook kinderen zijn vaak overspannen. Mensen schamen zich vaak en durven geen contact op te nemen met instanties. Het heeft weinig zin als een hulpverlener vervolgens zegt dat je zelf een betaalregeling moet treffen. Daar zijn mensen vaak niet toe in staat en laten het dan vervolgens oplopen. Het is effectiever als de hulpverleners de mensen helpen met een betaalregeling en ze begeleiden bij het werken aan zelfregie.’
 
Druk van de ketel
‘Bij de Saenbility aanpak kijk je eerst naar de grootste stressfactor. Wanneer daar samen aan gewerkt wordt, haal je de druk van de ketel. Zo ontstaat er weer ruimte om je met andere zaken bezig te houden. Zelf had ik vroeger vaak het gevoel dat een hulpverlener tegenover me stond, dat ik daar ook een gevecht mee moest leveren. Bij de Saenbility aanpak staat centraal dat de hulpverlener naast je staat. Je bedenkt zelf wat voor doelen je wilt bereiken en hoe je dat gaat aanpakken. De coach helpt je daarbij.’
 
De brug
‘De eerste stap is zoals gezegd het verminderen van de grootste stressfactor. Vervolgens maakt de inwoner zelf een plan over wonen, opleiding, werk en stelt zichzelf doelen. De coach begeleidt en kijkt mee of dit realistisch is. Dit wordt de brug genoemd.
Wanneer je doelen bereikt krijg je beloningen. Zoals een kaartje met ‘je hebt het goed gedaan’ of een bon voor een supermarkt.
Het verschil met de reguliere hulpverlening is dat de hulpverlener niet met de oplossingen komt, maar dat je het zelf gaat bedenken. Zo hou je de regie over je eigen leven. Het belangrijkste is dat je zelf mag doen wat goed voor je is.’
 
Een coach in plaats van heel veel hulpverleners
‘Deze aanpak zou ook heel geschikt zijn voor het begeleiden van slachtoffers van de toeslagenaffaire. Voor gezinnen is het fijn als ze een coach naast ze hebben. Zelf had ik in het verleden op papier met zestien instanties te maken, ik zag er maar twee. Tussen die organisaties was vaak geen overleg. Wat ik toen nodig had was een coach die had gevraagd wat ik wel of niet nodig had en wat fijn voelde. En iemand die de methode van de brug had toegepast. Ik moest het allemaal zelf doen met veel stress. Dan zie je geen oplossingen.
Het is fijn als er iemand met je meedenkt, die je niet hoeft te wantrouwen. Hoe kom je zelf tot een oplossing en welke stappen heb je nodig om daar te komen? Je gunt niemand dat ze mee moeten maken wat mijn gezin heeft doorgemaakt. Voor mensen die het doorstaan is verandering nodig. Ik ben dankbaar dat ik door mijn nieuwe werk van meerwaarde kan zijn. En ik hoop dat mensen weer iets meer vertrouwen krijgen in de instanties.’